Η ωραιότερη λέξη της ελληνικής




Σαρξ. 

Μια λέξη ύψιστη. 

Σαρξ είναι το "είναι", η ουσία των πραγμάτων. Το "είναι" υλικών και άυλων. Χωρίς σάρκα είναι όλα μια ιδέα. Με τη σάρκα πραγματώνονται, υπάρχουν. Είναι η ψυχή όλων των όντων. Είναι η πραγματικότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Σαρξ είναι ο έρωτας. Δύο σώματα μας δίνουν μια σάρκα. 

Είναι έννοια μοναδική. Δεν έχει συγκριτικό ούτε υπερθετικό βαθμό. Δεν έχει ανάγκη να συγκριθεί και να αναμετρηθεί. Δεν της αρέσουν τα λεξικά βάθρα και οι γλωσσικές αναμετρήσεις.

Δεν έχει υποκοριστικό. Ούτε μεγεθυντικό.

Ίσως να μην της χρειάζεται κι ο πληθυντικός. 

Ενικός η σαρξ. Πληθυντικός τα σώματα. Τα σώματα που δεν είχαν την τύχη να γίνουν σάρκα.

Λέξη μοναδική που ποιητές και συγγραφείς την χρησιμοποιούν σα να' ναι εύθραυστο κρύσταλλο. Την τοποθετούν στον κορυφαίο τους στίχο, σαν σε ράφι που μπορεί να το αγγίξει και να το θαυμάσει κανείς μόνο με τα μάτια.

Η σάρκα στην Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ γίνεται σελίδα, το δέρμα χαρτί, το χάδι έννοια αφηρημένη, το σώμα καινούρια θεωρία του ανύπαρχτου. Η ποιήτρια στο ποίημα "Η αλλοτρίωση της έλξης" διαχωρίζει τη σάρκα από το δέρμα και το σώμα. Την ταυτίζει με την ψυχή, με το "εγώ" της που χωρίς αυτό το σώμα απλώς στέκεται, δεν υπάρχει.

Στον Χριστιανόπουλο η σάρκα πεινάει, θέλει να φάει και το αίμα κρυώνει, θέλει να ζεσταθεί. Στην "Επέτειο" του ποιητή η σάρκα είναι ο έφηβος που κρύβει μέσα του και όντας βασανισμένος από έρωτα και πεινασμένος εξαντλεί τις ανθρώπινες δυνάμεις και του προσφέρει αδυναμία. Με πεινασμένη σάρκα ο Χριστιανόπουλος παραληρεί και νιώθει πως φυραίνει.

Στον Καβάφη σάρκα σημαίνει πόθος. Στα "Τεχνητά άνθη", στο "Να μείνει", στο "Ήλθε για να διαβάσει" ο ποιητής κάνει την έννοια βασίλισσά του. Την ταυτίζει με την απόλαυση, με την ερωτική θέρμη, με το πάθος.

Στο "Τέλος του καλοκαιριού" του Τίτου Πατρίκιου σάρκα είναι η ανάμνηση. Γράφει ο ποιητής "Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω, αν σ' αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι". Στον Πατρίκιο σάρκα είναι η γνώση, η εμπειρία, το χθες εκείνο που έπλασε το τώρα του, το είναι του.

"Κι αν σε ρωτούν λοιπόν τι σου΄ναι.
Σάρκα στη σάρκα σου, να απαντάς.
Τα ύψιστα αισθήματα
να τα ντύνεις με λέξεις σπουδαίες."
                               Γεωργοκίτσου Σπυριδούλα