Nα κλαις

Το κλάμα είναι λύτρωση, εξαγνισμός, κάθαρση. Να κλαις.

Να κλαις όπως χαμογελάς.

Να κλαις όσο χαμογελάς.

Να τα έχεις ίσα μοιρασμένα.

Όπως χαμογελάς χωρίς να νιώθεις και την απέραντη ευτυχία επειδή μόνο και μόνο σε λυτρώνει και νιώθεις πως θα σου κάνει καλό, έτσι και να κλαις. Χωρίς να περιμένεις στεναχώριες.

Το γέλιο και το κλάμα δεν χρειάζονται κάποια αφορμή. Άφησέ τα ελεύθερα από μέσα σου να καθαρίσεις, να αδειάσεις.

Κάνε τους ανθρώπους να εξοικειωθούν με όσους κλαίνε στους δρόμους, στα τρένα, στις πλατείες. Γιατί να δεχόμαστε και να μην αντιδρούμε σε όσους χαμογελούν, και να στιγματίζουμε όσους κάνουν το αντίθετο;

Απενοχοποίησε το κλάμα. Μη το μπερδέψεις όμως με το κλαψούρισμα. Η πρώτη είναι η αριστοκρατική και η δεύτερη η τριτομπανάλ εκδοχή του.

Μικρή είχα επινοήσει μία ιστορία. Είχα πείσει τον εαυτό μου πως το κλάμα κάνει καλό και έκλαιγα δυνατά. Και κάθε φορά έπιανα ένα μου δάκρυ, έκανα μία ευχή και το φυσούσα. Πίστευα πως ταξίδευε το δάκρυ, η λύπη και η ευχή και με ένα μαγικό τρόπο θα καλυτέρευαν όλα.

Βέβαια ψυχολόγοι και ψυχολόγοι δεν έχουν αποφασίσει αν τα δάκρυα φέρνουν τις προσδοκούμενες αλλαγές. Μα αυτό που μπορούν όλοι σύσσωμα να επιβεβαιώσουν είναι πως ό,τι έχεις μέσα στη ψυχή σου κι έχει τάσεις να απεγκλωβιστεί, οφείλεις να το αφήσεις.

Μην πνίγεσαι. Όσο κρατάς μέσα σου τα δάκρυα, είναι σα να δημιουργείται στη ψυχή σου μια θάλασσα, που όλο και μεγαλώνει, κι εσύ οικειοθελώς να βουτάς μέσα της και να πνίγεσαι.

Να κλαις, να λυτρώνεσαι.